Η ελαιοκαλλιέργεια ξεκίνησε την 3η χιλιετία π.Χ. στο νησί της Κρήτης και από εκεί διαδόθηκε στην υπόλοιπη Ελλάδα και στην μεσόγειο.
Αυτό αποδεικνύεται από τοιχογραφίες με θέμα τα ελαιόδεντρα που βρέθηκαν στην Σαντορίνη και στην Κρήτη. Βρέθηκαν επίσης στις Μυκήνες αγγεία που αναπαριστά ελιές ενώ στην Σπάρτη βρέθηκαν δυο χρυσά κύπελλα με αναπαράσταση από ελαιώνες.
Ακόμη, βρέθηκαν έγγραφα γραμμένα στην Γραμμική Β’ τα οποία αναφέρουν την αγοραπωλησία ποσοτήτων ελαιολάδου.
Από αριστερά: Αναπαράσταση σε ιδεογράμματα γραμμικής Β: του δέντρου της ελιάς, του καρπού της ελιάς και του ελαιολάδου.
Στη συνέχεια , η καλλιέργεια της ελιάς συστηματοποιήθηκε και το ελαιόλαδο αποτέλεσε σημαντική πηγή πλούτου λόγω του εμπορίου του στις περιοχές της μεσογείου.
Στην αρχαία Ελλάδα, το ελαιόλαδο και το δέντρο της ελιάς κατείχαν περίοπτη θέση. Στην Αθήνα για παράδειγμα, ένας από τους σημαντικότερους νομοθέτες , ο Σόλων, είχε απαγορεύσει την κοπή ελαιοδέντρων και η ποινή για τους παραβάτες ήταν θάνατος.